Beste weekend en slechtste nacht

De afgelopen periode heb ik uiteraard weer veel meegemaakt. Ik zal beginnen met de leuke dingen. Vorig weekend zijn we bijna allemaal naar Jinja geweest. Met 10 meiden hebben we daar vrijdag, zaterdag en zondag van verschillende dingen genoten. De busrit van 2,5 uur was het helemaal waard toen we op onze verblijfplaats kwamen. We sliepen in een accommodatie wat bij de Nijl lag. Het was in mijn ogen een soort backpackers verblijf. We hebben veel verschillende mensen ontmoet uit allerlei landen. Op vrijdag zijn we Jinja town in gegaan en ‘daar heb ik perongeluk veel teveel geld uitgegeven aan spullen die ik helemaal niet nodig heb. Dit ook nog eens van geld wat ik helemaal niet heb, want op donderdagavond kwam ik erachter dat mijn pinpas niet meer werkt hier in Uganda. Te gek. Na heel wat geregel heeft mijn mama het voor elkaar gekregen dat Marian en Abke een nieuwe pinpas voor mij kunnen meenemen. Gelukkig! Vrijdagavond zijn we bij onze accommodatie gebleven. Er was een ruimte met een bar waar veel mensen een drankje kwamen doen. De dj had denk ik alleen maar cd’s van Rihanna en Beyonce.

Zaterdag stond er iets super tofs op de agenda; paardrijden. We konden niet met alle 10 de meiden tegelijk, dus we maakten 2 groepen. De ervaren groep zou ’s ochtends gaan en de minder ervaren ruiters konden ’s middags in de brandende zon. Om 09:30 werden Linda, Lisa, Tamara en ik met een bootje opgehaald om naar de stallen te gaan. Daar aangekomen moesten we een formulier tekenen en volgens mij was ik de enige die het gelezen heeft. Ik weet niet meer precies wat erop stond, maar ik gokte dat ik niet op het paard mocht stappen als ik dat papier niet zou tekenen. Tank, het paard van de eigenaar, zou mijn paard zijn voor 2 uur. Echt waar; die 2 uur waren echt geweldig, maar af en toe levensgevaarlijk. We galoppeerden met een asociale snelheid door dorpjes zonder te zien wat er na de bocht zou komen. De locals leken wel aardig te snappen dat ze aan de kant moesten gaan voor de paarden en Tank leek wel aardig te begrijpen dat hij zijn hoeven een beetje handig moest neerzetten. Na 1,5 uur kwamen we op een veld met wat theeplantages en maïsvelden. Er liep een weg van ongeveer 2 km een heuvel op en de begeleiders vonden het een enorm goed idee om daar even een wedstrijdje te houden. Even voor de beeldvorming: er lagen nogal veel stenen op de weg, er was 0,0 overzicht en de paarden waren niet bepaald suffe knollen. Inhalen mocht alleen rechts en we hadden maar 1 doel; blijven zitten, niet vallen en hopen dat je levend de heuvel op komt. Volgens mij ben ik nog nooit zo snel gegaan en ik was me er behoorlijk bewust van dat we een kruispunt naderden en door de maisvelden kon je niet zien wat er van links of rechts kwam. Tank had hier echter geen enkel probleem mee en wilde volgens mij gewoon zo snel op de heuvel zijn. Hij deed in ieder geval zijn naam nogal eer aan. Wát een kick! Lisa, Linda, Tamara en ik hebben enorm genoten en de meesten van groep 2 ook. Behalve Nikki. Die vond het “echt geen fuck aan”.
Na het paardrijden hebben we een lekkere douche genomen met uitzicht op de Nijl (ja; het was daar echt een paradijs) en gingen we de rest van de dag half dood door de spierpijn. Zondag gingen de meeste meiden nog met een bootje varen, maar mijn portemonnee en mijn spierpijn konden dat niet aan. Jinja is een plek die ik zeker aan Abke en Marian wil laten zien, dus dan neem ik het bootje wel.


Iris en ik zijn woensdag verhuisd naar het guesthouse in hetzelfde dorp. Het was nog niet helemaal af, maar we konden er al wel wonen. Nogmaals even voor de beeldvorming; het is het allergrootste huis in het hele dorp met een enorme gate, maar de inboedel stelt niet zoveel voor. We hebben een wc pot, maar die kunnen we nog niet doorspoelen. De elektriciteit is nog niet geïnstalleerd, maar we hebben wel een bed! Iris wilde perse nog hangsloten kopen voor die eerste nacht, maar ik vond dat een beetje overbodig. De voordeur had toch een slot? Toch kreeg ze haar zin en hebben we 2 hangsloten gekocht. We gingen rond 22:00 slapen en mijn slaap werd om 00:30 abrupt verstoord door een verschrikkelijk geluid. Er zat iemand aan onze deur! Doordat ons huis nog helemaal leeg is (we hebben ook nog geen deuren) had de echo ook nog even een lekker effect. Het geluid wat zich maar bleef herhalen ging bij ons door merg en been. Ik ben in mijn hele leven nog nooit zo bang geweest. Het was een inbreker die behoorlijk van plan was binnen te kopen. Iris en ik moesten mega snel met een plan de campagne komen, maar nadenken ging wat lastig in paniek. We zouden onze Oegandese mama Elizabeth bellen. Die had haar telefoon uit staan, te gek. Het zou niet nodig zijn om onze Oegandese papa Francis te bellen, want de week ervoor was zijn telefoon gestolen. Misschien konden we de politie bellen, maar we hadden 2 problemen:
1. We hadden geen nummer van de politie
2. We hadden geen idee waar the fuck we woonden. “Yes this is Anniek speaking, I need your help, but I don’t have a clue where I am. Please hurry!” Dat zou niet echt een goed plan zijn.
Toch maar even Francis proberen te bellen. Hij nam niet op, maar belde even later terug! We vertelden hem ietwat paniekerig dat er iemand bij het guesthouse was en dat hij niet op zijn Oegandese tempo naar het guesthouse moest komen, maar met de Nederlandse snelheid. Ondertussen ging het geluid lekker door en lagen we te trillen in bed. Ik dacht dat die knakker binnen 5 minuten naast mijn bed zou staan en dan? Dieven zijn hier niet alleen uit op je spullen, maar kunnen je ook gemakkelijk iets aandoen. Tijdens die bewustwording ging er heel veel door me heen.
20 minuten na het eerste geluid hoorden we een bekende stem; het was Francis! Compleet vergeten dat ik in mijn ondergoed sliep, haasten we ons naar de deur om open te doen. Francis was met zijn grote mes gekomen en had nog een Oegandese maat meegenomen die ook een prachtig wapen had. Nadat ik snel even mijn jurkje had gedaan, renden we naar buiten. De combinatie van angst en geluk dat we niet meer alleen waren zorgden ervoor dat mijn huilteller nu op 3 staat. De buren waren ook op de hoogte van het harde geluid en hadden de village security ingelicht. Onze Oegandese moeder kwam even later ook en besloot bij ons te slapen. De Oegandse jongen zou ook bij het huis blijven slapen voor de komende tijd. Gelukkig; want hij zag er wel uit dat hij ons kon beschermen. We zitten er nog wel aan te denken om een security guard in te huren met een geweer.

De volgende dag was het hele dorp op de hoogte van de gebeurtenis en mensen die Engels kon vroegen ons hoe het ging. Ben blij dat iedereen op de hoogte is en mensen letten hier goed op elkaar. Ik was nogal in shock te horen dat als ze hem gepakt hadden, ze hem doodgeslagen hadden. Zo werkt dat hier in Uganda; als dief ben je je leven niet veilig.

Iris en ik zaten donderdagavond te twijfelen of we in Kampala zouden slapen, of dat we wel weer naar het guesthouse gingen. We besloten toch maar om weer in het guesthouse te gaan slapen. Abdel, de jongen uit het dorp met de koevoet, zou ook ergens in het huis gaan slapen. Niet in hetzelfde gedeelte als ons, maar in het gedeelte naast ons. Persoonlijk vond ik dat een enorm slecht idee en stelde ik hem voor om bij ons in huis te slapen. Woensdagnacht hadden we misschien een slimmerik die nogal veel lawaai maakte, maar misschien hebben we volgende keer wel iemand die iets zachter te werk gaat en dan hoort Abdel dat ook niet. Het leek me wel zo handig om even een sollicitatiegesprek met Abel te houden aangezien ik hier nu bijna niemand meer vertrouw. Abdel en zijn koevoet waren geslaagd en sliepen dus in ons huis. Hij mocht mijn kussen hebben als deken (aangezien mijn kussen ook een deken is) en ik was ook nog wel bereid de Sinas met hem te delen. Gelukkig was Abdel wel even vergeten te melden dat hij praat in zijn slaap.

Check ook voor de grap even de foto van onze Panga die we tegenwoordig bij ons dragen. Dat mes is tegenwoordig samen met Abel mijn beste vriend.

Nu rest mij niks anders dan een leuk weekend te hebben. Gisteren heb ik het in de kroeg bij cola gehouden en was Linda dit keer de zatte Henkie.

Tot laters! xx