Ik ben verliefd!
Blijf op de hoogte en volg Anniek
02 November 2014 | Oeganda, Kampala
Jaja, ik ben eindelijk een beetje verliefd geworden op Uganda. Het heeft ongeveer 41 dagen geduurd, maar beter laat dan nooit. Sinds ik het besluit heb genomen om te blijven, is de relatie tussen Uganda en mij een stuk beter geworden. De echtscheiding die 19 december zal plaatsvinden wordt echter niet geannuleerd.
De afgelopen week heb ik me extreem goed vermaakt. De groep meiden met wie ik hier nu ben, (lees: stelletje varkens soms) maken het mede mogelijk dat ik het enorm naar mijn zin heb hier. Dat van die varkens is trouwens echt niet gelogen of overdreven. We zijn dan misschien met alleen nog maar vrouwen, maar geloof me; de één boert nog harder dan de ander en andere details zal ik wel achterwege laten…We hebben gelukkig wel meer dingen gemeen: we houden van stappen! Komt het even donders goed uit dat die behoefte in Kampala erg goed vervuld kan worden. We hebben een soort stamkroeg gevonden waar veel blanke mensen komen en wat rijkere Oegandezen. Het Amerikaanse leger wordt daar goed vertegenwoordigd en ik verbaas me er iedere keer weer over hoe grappig ik die mensen vind. De tequila competitie heb ik in ieder geval nog niet van ze gewonnen en dat is misschien maar beter ook. Dus geen zorgen mam!
Vrijdag 31 oktober stond er een Halloween feestje op de planning. Vanaf het hotel waar we in het weekend verblijven zijn we met 8 boda-boda’s naar het huis van Nikki en Lisa gereden. Misschien is gereden niet echt het juiste woord. Volgens mij hadden de boda-driver van Romy en mij een weddenschap met elkaar wie zichzelf het eerst dood kon rijden. Ik vraag me serieus nog steeds af of die 2 idioten wel een rijbewijs hadden. We vertrokken met 8 meiden tegelijk, maar kwamen allemaal in etappes aan. Niet zo chill, maar we leven gelukkig nog. Bij het huis van Nikki en Lisa hebben we veel ideeën over onze stages en schoolopdrachten uitgewisseld. Grapje. Of geloofde echt iemand dat? Na het welbekende indrinken gingen we naar het Halloween feest. Volgens mij zijn we daar niet langer dan een kwartier geweest, want we gingen weg nadat iemand bestolen was. Dan maar weer naar de stamkroeg. Ik had mijn boda-driver nog wel zo aardig gevraagd of ik aaaaalsjeblieft een stukje mocht rijden, maar dat bleken andere mensen een minder goed idee te vinden. Ik vroeg me serieus af wie er beter kon rijden; die knakker zonder drank op, of ik..
Ohja ik moet natuurlijk niet alleen maar vertellen over het leuke uitgaan hier. Doordeweeks werk ik gewoon en daar maak ik ook leuke dingen mee. Ik had dinsdag nog tegen Iris gezegd dat ik heel graag op een politie auto wilde zitten voordat ik weer naar Nederland zou gaan. Opgepakt worden zou hiervoor een logische aanleiding zijn, maar ik doe hier niks crimineels. Kwam het even goed uit dat we voor onze stage een afspraak bij de politie hadden en kon ik het dus direct even vragen. De afspraak die we met de politie hadden ging over aangiftes van child violation. Ik weet het Nederlandse woord even niet meer. Het kantoor van de politie was trouwens echt een giller. Als ik in Nederland naar de carnavalswinkel zou gaan, een politiepak zou kopen en een kantoor op mijn slaapkamer zou zetten, dan zou het nog geloofwaardiger kunnen overkomen. Er lagen overal dossiers en die konden we gewoon bekijken. We konden niet iets in het gastenboek schrijven, maar we mochten wel onze naam opschrijven tussen alle boeven. De politie is hier hartstikke corrupt, maar ze vonden het maar wat interessant dat er 2 blanke vrouwen waren. Alles mocht, alles kon en al onze vragen werden keurig sociaal wenselijk beantwoordt. In theorie klonk het geweldig dat de politie zoveel over heeft voor kinderen die mishandeld wordt, maar in de praktijk weet ik dat het niet zo werkt. Als je in Uganda aangifte wil doen, moet je betalen. Het wordt een beetje lastig voor een arm kind om aangifte tegen je ouders te doen als je dat niet kan betalen. Al zou je ervoor betalen, er zou niet zoveel aan gedaan worden. Misschien heeft die beste man van de politie net als ik iets teveel Disney films gekeken. Na de discussie met de politie leek het me een strak plan om nog een keer over het ritje op de politiewagen te beginnen. Hij vertelde dat de chauffeur lag te slapen, omdat hij de hele nacht al had gereden. Ik zei dat ik er geen enkele moeite mee had om hem even wakker te maken, maar dat hij een minder strak plan dan ik. We mochten echter nog wel een keer terugkomen voor dat ritje. Hij denkt misschien dat ik dat niet ga doe, maar reken er maar wel op!
Aangezien ik al een paar weken niet meer in het ziekenhuis was geweest, leek het me hoog tijd om daar maar weer even naartoe te gaan. Dit keer niet voor een voedselvergiftiging, maar om mijn oren uit te spuiten. In Nederland doe ik dat ook regelmatig en dat is geen rib uit mijn lijf. Hier waren het echter wel een stuk of 3 ribben. De dokter die mij hielp kwam allereerst met een hele grote naald aanzetten. Ik vond het toch wel zo veilig om even te checken of hij wel gestudeerd had, want die naald gingen we echt niet in mijn oor aanbrengen. Hij verzekerde me dat het real life Greys Anatomy was en de naald werd al snel ingeruild voor een ander apparaat. Linda was gelukkig mee als mijn steun en toeverlaat. In plaats van dat ze mijn hand vasthield omdat het zoooo’n zeer deed, maakte ze gewoon wat filmpjes en deed ze niks anders dan lachen. Daar ben je echt vriendinnen voor. Na afloop kreeg ik wel een ijsje van haar, omdat ik zo flink was geweest.
Wisten jullie trouwens wel dat ik al een soort van beroemd ben? Blijkbaar stond er een stuk van mijn blog van vorige keer in de Stentor. Toch balen dat ze dan net die blog gebruikten.
Had ik al verteld dat Abke en Marian over 15 dagen komen? En dat ik daar al heel veel zin in heb? Nou; Abke en Marian komen dus over 15 dagen en daar heb ik vet veel zin in!
Ik ga weer mijn spullen inpakken en terug naar mijn dorp, waar ik niks geen communicatiemogelijkheden heb. Mijn Hi telefoonrekening van €160,00 maakt me ook een beetje bang om nog contact te zoeken met Nederland. Ik hoop dat het goed met jullie gaat!
Tot snel! Xxx Anniek
De afgelopen week heb ik me extreem goed vermaakt. De groep meiden met wie ik hier nu ben, (lees: stelletje varkens soms) maken het mede mogelijk dat ik het enorm naar mijn zin heb hier. Dat van die varkens is trouwens echt niet gelogen of overdreven. We zijn dan misschien met alleen nog maar vrouwen, maar geloof me; de één boert nog harder dan de ander en andere details zal ik wel achterwege laten…We hebben gelukkig wel meer dingen gemeen: we houden van stappen! Komt het even donders goed uit dat die behoefte in Kampala erg goed vervuld kan worden. We hebben een soort stamkroeg gevonden waar veel blanke mensen komen en wat rijkere Oegandezen. Het Amerikaanse leger wordt daar goed vertegenwoordigd en ik verbaas me er iedere keer weer over hoe grappig ik die mensen vind. De tequila competitie heb ik in ieder geval nog niet van ze gewonnen en dat is misschien maar beter ook. Dus geen zorgen mam!
Vrijdag 31 oktober stond er een Halloween feestje op de planning. Vanaf het hotel waar we in het weekend verblijven zijn we met 8 boda-boda’s naar het huis van Nikki en Lisa gereden. Misschien is gereden niet echt het juiste woord. Volgens mij hadden de boda-driver van Romy en mij een weddenschap met elkaar wie zichzelf het eerst dood kon rijden. Ik vraag me serieus nog steeds af of die 2 idioten wel een rijbewijs hadden. We vertrokken met 8 meiden tegelijk, maar kwamen allemaal in etappes aan. Niet zo chill, maar we leven gelukkig nog. Bij het huis van Nikki en Lisa hebben we veel ideeën over onze stages en schoolopdrachten uitgewisseld. Grapje. Of geloofde echt iemand dat? Na het welbekende indrinken gingen we naar het Halloween feest. Volgens mij zijn we daar niet langer dan een kwartier geweest, want we gingen weg nadat iemand bestolen was. Dan maar weer naar de stamkroeg. Ik had mijn boda-driver nog wel zo aardig gevraagd of ik aaaaalsjeblieft een stukje mocht rijden, maar dat bleken andere mensen een minder goed idee te vinden. Ik vroeg me serieus af wie er beter kon rijden; die knakker zonder drank op, of ik..
Ohja ik moet natuurlijk niet alleen maar vertellen over het leuke uitgaan hier. Doordeweeks werk ik gewoon en daar maak ik ook leuke dingen mee. Ik had dinsdag nog tegen Iris gezegd dat ik heel graag op een politie auto wilde zitten voordat ik weer naar Nederland zou gaan. Opgepakt worden zou hiervoor een logische aanleiding zijn, maar ik doe hier niks crimineels. Kwam het even goed uit dat we voor onze stage een afspraak bij de politie hadden en kon ik het dus direct even vragen. De afspraak die we met de politie hadden ging over aangiftes van child violation. Ik weet het Nederlandse woord even niet meer. Het kantoor van de politie was trouwens echt een giller. Als ik in Nederland naar de carnavalswinkel zou gaan, een politiepak zou kopen en een kantoor op mijn slaapkamer zou zetten, dan zou het nog geloofwaardiger kunnen overkomen. Er lagen overal dossiers en die konden we gewoon bekijken. We konden niet iets in het gastenboek schrijven, maar we mochten wel onze naam opschrijven tussen alle boeven. De politie is hier hartstikke corrupt, maar ze vonden het maar wat interessant dat er 2 blanke vrouwen waren. Alles mocht, alles kon en al onze vragen werden keurig sociaal wenselijk beantwoordt. In theorie klonk het geweldig dat de politie zoveel over heeft voor kinderen die mishandeld wordt, maar in de praktijk weet ik dat het niet zo werkt. Als je in Uganda aangifte wil doen, moet je betalen. Het wordt een beetje lastig voor een arm kind om aangifte tegen je ouders te doen als je dat niet kan betalen. Al zou je ervoor betalen, er zou niet zoveel aan gedaan worden. Misschien heeft die beste man van de politie net als ik iets teveel Disney films gekeken. Na de discussie met de politie leek het me een strak plan om nog een keer over het ritje op de politiewagen te beginnen. Hij vertelde dat de chauffeur lag te slapen, omdat hij de hele nacht al had gereden. Ik zei dat ik er geen enkele moeite mee had om hem even wakker te maken, maar dat hij een minder strak plan dan ik. We mochten echter nog wel een keer terugkomen voor dat ritje. Hij denkt misschien dat ik dat niet ga doe, maar reken er maar wel op!
Aangezien ik al een paar weken niet meer in het ziekenhuis was geweest, leek het me hoog tijd om daar maar weer even naartoe te gaan. Dit keer niet voor een voedselvergiftiging, maar om mijn oren uit te spuiten. In Nederland doe ik dat ook regelmatig en dat is geen rib uit mijn lijf. Hier waren het echter wel een stuk of 3 ribben. De dokter die mij hielp kwam allereerst met een hele grote naald aanzetten. Ik vond het toch wel zo veilig om even te checken of hij wel gestudeerd had, want die naald gingen we echt niet in mijn oor aanbrengen. Hij verzekerde me dat het real life Greys Anatomy was en de naald werd al snel ingeruild voor een ander apparaat. Linda was gelukkig mee als mijn steun en toeverlaat. In plaats van dat ze mijn hand vasthield omdat het zoooo’n zeer deed, maakte ze gewoon wat filmpjes en deed ze niks anders dan lachen. Daar ben je echt vriendinnen voor. Na afloop kreeg ik wel een ijsje van haar, omdat ik zo flink was geweest.
Wisten jullie trouwens wel dat ik al een soort van beroemd ben? Blijkbaar stond er een stuk van mijn blog van vorige keer in de Stentor. Toch balen dat ze dan net die blog gebruikten.
Had ik al verteld dat Abke en Marian over 15 dagen komen? En dat ik daar al heel veel zin in heb? Nou; Abke en Marian komen dus over 15 dagen en daar heb ik vet veel zin in!
Ik ga weer mijn spullen inpakken en terug naar mijn dorp, waar ik niks geen communicatiemogelijkheden heb. Mijn Hi telefoonrekening van €160,00 maakt me ook een beetje bang om nog contact te zoeken met Nederland. Ik hoop dat het goed met jullie gaat!
Tot snel! Xxx Anniek
-
02 November 2014 - 13:54
Floor:
Geweldig om al je avonturen te lezen Anniek!!! xxxxxxxxxx -
02 November 2014 - 16:17
Abke:
Zeker komen wij over 15 dagen!!! En we hebben er ook onwijs veel zin in -
02 November 2014 - 18:05
Frenny:
Hoi Anniek,
Ik had niet anders verwacht... jij weet bijna overal een positieve draai aan te geven! Top meid.. alles wat je je daar meemaakt zal je in de rest van je leven meenemen. Wat een ervaringen. Hopelijk gaat het ook goed met jullie stage en kunnen jullie iets betekenen voor de arme kinderen/vrouwen daar.
Je leert ons ook heel veel over Oeganda.. heel bijzonder. Prachtige natuur daar ook. heel veel plezier samen met Marjan en Abke, voor je het weet zit je aan de pepernoten en weer in ons koude kikkerlandje.. alhoewel we hadden gisteren op 1 november hier in Nederland de warmste dag op 1nov ooit! je moeder en ik hebben een prachtige wandeltocht( 15km) gemaakt in Havelte eo heerlijk op het terras bij de Fake in ons tshirt gezeten te lunchen! Er liepen zelfs ,mensen in de korte broek, best raar in November. Vandaag was het ook weer lekker weer maar de herfst is wel in aantocht net als Sinterklaas en zijn (zwarte) pieten. Deze discussie wordt nog steeds in Nederland gevoerd. De meeste mensen snappen niet waarom, het heeft niets met discriminatie te maken alleen maar een oude Nederlandse traditie die we graag in stand willen houden al was het alleen maar om de pepernoten en banket en chocolade letters! liefs "tante" Fren -
03 November 2014 - 09:12
Lindo:
He beroemdheid, godzijdank hebben jullie een stamkroeg gevonden, dat zal het verlangen naar thuis een stuk verlichten! Nog eventjes wachten en dan komen marian en abke, ben benieuwd naar je reisleider kwaliteiten! Leuk om wat van je te horen!
Veel plezier chickie! Xx Lindo -
04 November 2014 - 08:27
Nick Hinrichs :
Hoi Anniek,
Fijn dat je het naar je zin hebt!
Veel plezier daar toegewenst vanuit zwolle!
-
05 November 2014 - 20:42
Albertje:
Wat weer een mooi verhaal ook fijn om te lezen dat alles zo goed gaat
En ook nog een stamkroeg gevonden nou dan kan het toch al niet meer mis gaan
Geniet nog volop van je stage en ook met je vriendinnen die straks bij je komen uit n
Nederland
Gr Jan en Albertje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
